Wat maakt deze dans herkenbaar? Wat is typisch, onderscheidend of kenmerkend?

Sensueelste Latindans. De dame maakt typische slingerbewegingen met het hoofd (en het haar).

Voorbeelden

Somebody that I used to know - Gotye
Rise and fall - Sting and Craig David
I'm yours - Jason Mraz

BPM:

Zouk zou het woord voor ‘feest’ zijn in het Kweyol ( Frans-creools).

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)

Zouk staat behalve voor het Creools voor feest ook voor de soundsystems die bij feesten worden ingezet.

Het Franse woordenboek ‘Le Petit Robert’ geeft de volgende definitie aan het woord Zouk: ‘’Een zeer ritmische muziek- en dansstijl afkomstig van de kleine Antillen (Guadeloupe en Martinique) die pas bekend is geworden in de jaren ‘80’’. De bekende Martinikaanse percussionist Henri Guédon geeft aan dat tijdens de jaren ’60 het woord ‘Zouk’ refereerde aan populaire plekken waar gedanst werd. De columnist Michel Thimon zoekt het in dezelfde hoek. Volgens hem duidde Zouk oorspronkelijk op een soort geïmproviseerde ‘’balzaal’’ waar men op zaterdagavond samenkwam om de ‘lafouka’ te dansen (een hele sensuele dans) op het ritme van populaire bandjes. Anderen zien het woord Zouk als een samentrekking van het woord Mazouk, wat niets anders is dan de Creoolse dans de Mazurka. De etymologische afkomst van het woord Zouk blijft tot de dag van vandaag omringd door mysterie. Een andere origine van het woord vinden we in het Congolese woord ‘zoka’, dit betekent: beweging van het lichaam.

(Zie ook: Lambada)

Zouk is de volksmuziek van de Franse Antillen, die diverse Caribische muziektradities met Afrikaanse gitaarstijlen, calypso en reggae mengt. De Franse Antillen worden gevormd door twee landen, Guadeloupe en Martinique. In de Zouk kennen die hun meest populaire muziek. Er bestaan twee soorten zouk: het uiterst dansbare chire (ook wel beton genoemd) en de balladevorm zouk-love.

Tussen grofweg 1950 en 1980 ontwikkelt zich al dansend en feestend een eigen soort muziek uit een mix van diverse Caribische stijlen, bijvoorbeeld de compas van Haïti, reggae, calypso, Afrikaanse ritmes en de eigen carnavalritmes op de drums van Guadeloupe (gwo ka) en Martinique (tambour en bamboo).

Voor een vorm van volksmuziek is het opmerkelijk dat zouk zich voornamelijk met elektrische instrumenten en in de opnamestudio ontwikkelt. De muziek wordt doorgaans vertolkt met blazers, synthesizers, gitaar, bas en een gevarieerd scala aan percussie-instrumenten. Toch is een hoofdkenmerk van zouk dat de muziek niet overvol klinkt, zoals veel andere Caribische genres dat wel doen. Dat komt omdat niet alle instrumenten tegelijk gebruikt worden. En variatie wordt veelal verkregen door het bewerken van geluid; zoals dat ook bij dub gebeurt. Ofschoon er genoeg bands zijn, verzorgen doorgaans goedkope elektronische instrumenten tegenwoordig de ritmes en melodie. De zangers en/of zangeressen zingen er, in de studio of live op een podium, overheen. In de jaren tachtig is het zoukritme het meest populaire 'uitheemse' element binnen de westerse pop.

Wegens het koloniale verleden leven er veel oorspronkelijke bewoners van de Franse Antillen in Frankrijk. Kassav, de meest populaire zoukband, ook op de eilanden zelf, heeft zelfs altijd vanuit Parijs geopereerd.

Zouk in het Caribisch gebied

Het muziekgenre Zouk is in eerste instantie groot gemaakt door de band Kassav (jaren ’70). Hun eerste album was ‘Love and Ka Dance’. Van oorsprong is Zouk een typisch Caribisch muziekgenre, gezongen in het Kweyol (Creools Frans). Het ritme van de Zouk vindt zijn roots in muziekstijlen zoals de Cadence, Kompa en Soca. Ook in Brazilië is Zouk populair geworden, maar dan onder de naam Kizomba, wellicht onder invloed van Portugeestalige Afrikaanse landen.

Bekende andere namen in de zoukwereld zijn: Zoukmachine, Edith Lefel, Stéphane Nichols.

Beschrijving van de dans

Zouk wordt gedanst als koppel. Terwijl ze tegen elkaar aan gedrukt zijn pakt de man de vrouw vast in haar taille en de vrouw slaat haar armen om de hals van haar begeleider. Veel is afkomstig van de dans de biguine of van het ritme van het carnaval van de Franse Antillen (Martinique en Guadeloupe) genaamd ‘mas a sinjan’ (masker van Saint-Jean). Hierin zitten ook al funksynthesizers, rockgitaren en de soukouss, een koperen blaasinstrument. We zien ook invloeden van de muziekstijl kompa uit Haïti. Pas later is de langzamere stijl ‘zouk love’ ontstaan.

Omdat in Brazilië lambadadansers de zoukmuziek gebruikten nadat de lambadamuziek min of meer uitstierf, is een nieuwere variant van de lambadadans ook 'zouk' gaan heten. Deze 'Braziliaanse zouk' lijkt niet op de originele Caribische variant, maar is een mix van moderne dans en lambada, waarbij het lange haar van de vrouwen een grote rol speelt. Vooral in de tragere zouknummers is de rol van moderne dans goed zichtbaar. In de afgelopen jaren is ook reggaeton en RnB een grote rol gaan spelen in de 'Braziliaanse' zoukdans.

Zouk love

Zouk love is een variant op Zoukmuziek maar het ritme heeft een rustiger, zachter en sensueler karakter. De teksten van de liedjes gaan vaak over liefde en gevoelskwesties. Bij de stijl Zouk love wordt tegen elkaar aan gedanst op een sensuele manier.

Men zou kunnen stellen dat de Zouk de "nieuwe Lambada" is. Omdat het ritme van de zouk perfect geschikt is om Lambada op te dansen, is in Brazilië de Lambada de basis van de dans die bij Zouk hoort. Omdat veel zoukmuziek Franstalig is, noemen Brazilianen Zouk soms de "Franse Lambada".

De oorspronkelijke Lambada is een vrij snelle dans, die vooral in de jaren 1980 populair was. De muziek is echter nauwelijks nog in trek. De zouk is rustiger en zwieriger, en wordt daardoor als sensueel en romantisch ervaren.

Opvallend bij Zouk is net als bij de Lambada het vele "haarzwaaien": het haar wordt door een knik of draai met het hoofd naar voren -, naar achteren -, of opzij gegooid. Dit kan zwaar zijn voor de nek. Door het vele achteroverbuigen van de dames, krijgt ook de rug het zwaar te verduren. Deze bewegingen schrikken sommige mensen af, omdat ze bang zijn voor blessures. Toch kan Zouk ook prima zonder deze bewegingen worden gedanst.

Er zijn ruwweg drie dansen die sterk op elkaar lijken. De langzame en sensuele Zouk, die gestapt wordt op 1-3,4 in een vierkwartsmaat (lang-kort-kort) en veel diepe bewegingen telt. Daarnaast de oorspronkelijke Lambada waarbij wordt gestapt op 123 en de nadruk ligt op de bewegingen boven de gordel, en die daarom meer geschikt is voor veel snellere uptempomuziek. En een tussenvorm, de Lambazouk, die de 123 als basis neemt, maar veel van de diepe bewegingen van de Zouk heeft overgenomen.

Twist betekent draai, bocht in tegengestelde richting.

De twist is een dans die ontstond halverwege de jaren 1960. “The Twist” werd in 1959 door Hank Ballard geschreven.

Bij de twist (van het Engels: draaien) wordt door het bovenlichaam een draaiende beweging gemaakt, waarbij de gebogen armen worden opgetild. Ondertussen maakt het onderlichaam een tegengestelde beweging. Men dient daarbij tegelijk de benen iets gebogen te houden (alsof men een beetje hurkt).

De twist was een bijzonder populaire dans die zijn bekendheid tot in de huidige tijd heeft behouden.

Chubby Checker sprong handig in op de populariteit van de dans en bracht het nummer The Twist uit in 1960.

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)

Wat maakt deze dans herkenbaar? Wat is typisch, onderscheidend of kenmerkend?

Op een maat van drie draaien de koppels snel rond de vloer en rond elkaar. Het oogt vrolijk, licht zwevend (maar ’t is zware kost…)

Voorbeelden

Nights in white satin – Moody Blues
Gente di mare – Umberto Tozzi
Een roosje mijn roosje – Conny Vandenbos

BPM: 56 – 60

Wals: ronddraaiende, aan de stroming tegengestelde beweging van water. Pletrol.

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)

De naam doet vermoeden dat de Weense Wals uit Oostenrijk komt, maar de dans is eigenlijk in Duitsland (Beieren) ontstaan in de 18-de eeuw uit de Zuid-Duitse en Oostenrijkse plattelandsdansen (der Platter). De Landler claimt hetzelfde. Een stevige (en destijds onzedelijke) omarming of houdgreep rond de lenden was nodig om de partner rond te zwieren zonder dat de voeten de grond raakten.

De machtigen en rijken hielden feesten in grote balzalen van de paleizen en daar werd de "Nachtanz" gedanst.

Die wordt gezien als de voorloper van de "Weense" Wals. De Fransen beweren echter dat een dans uit Frankrijk genaamd "Volta" aan de basis lag van de Weense Wals. De Volta kan ook een Italiaanse draaidans geweest zijn (1559). Feit is wel dat de Weense Wals de oudste van de huidige Stijldansen is.

Vanaf 1754 is er al Duitse Waltzen muziek bekend. Rond 1790 was de Weense Wals in het revolutionaire Frankrijk een uiting van de burgerlijke vrijheidsdrang. Rond 1825 is door toedoen van de muziek van Joseph Lanner en Johann Strauss de Weense Wals een Europese gezelschapsdans geworden. Het is één van de meest populaire en bekendste dansen. De naam Weense Wals wordt makkelijk geassocieerd met de muziek van Strauss. Johann Straus sr. leefde van 1804 tot 1849. Hij schreef o.m. 152 walsen en vb. de Radetzkymars. Zoon Johann Strauss jr (1825-1899) schreef o.m. An der schönen blauen Donau,….

Pas aan het eind 18e eeuw werd echter de naam Wals aan deze dans gegeven. De eerste echte (Weense) walsmelodie "Ach du lieber Augustin"dateert uit 1770.

Recentelijk scoort de Limburgse violist Andre Rieu nog hits met als thema het ritme van de Weense Wals.

Door zijn gelijkmatige bewegingen, met veel draaien en een snel tempo, valt het niet op dat er slechts weinig figuren gedanst worden. Mede hierdoor is deze dans uitgegroeid tot één van de meest populaire gezelschapsdansen. Over het algemeen wordt de Weense Wals snel gedanst en is in de praktijk heel wat moeilijker dan het lijkt. De Weense Wals is een zeer inspannende dans waarbij niet alleen links (reverse turn) en rechtsom (natural turn) wordt gedraaid. De paren kunnen ook nog eens snelle draaien op de plaats maken: de zogenaamde fleckerls (Oostenrijks verkleinwoord, fleck betekent: plek).

Om te starten wordt er een wiegende beweging gemaakt, een aanloopje in de juiste cadans.

De Weense Wals heeft een snelle driekwartsmaat (56 tot 60 maten per minuut), en kenmerkt zich door het uitstellen van de 2de en 3de tel (qqq, of hoem-pa-pa). De eerste tel is in een Weense wals met grote nadruk aanwezig.

De Weense Wals wordt onmiskenbaar gedomineerd door de muzikale familie Strauss. Zo waren daar Johann sr., Johann jr., Joseph, Eduard, maar ook Frederic Chopin en Johannes Brahms hebben Weense Walsen gecomponeerd.

Draai afwisselen linksom en rechtsom.

Doe telkens wisselpassen na een draai, zoveel als je er nodig hebt om je terug goed te voelen. Een even aantal om terug verder in dezelfde richting te draaien, een oneven aantal om omgekeerd verder te walsen.

Daarna 2 links, 2 keer rechts. Je kan het stilaan opvoeren tot 7 maal linksom, wisselpas, 7 maal rechtsom.

Zoek, tegenover elkaar gelegen, 2 herkenningspunten op ooghoogte in de zaal, zo ver mogelijk van je vandaan. Dus in de lengte, niet in de breedte van de zaal. Probeer die telkens zolang mogelijk te fixeren, en zo weinig mogelijk van al wat er tussen ligt in je op te nemen. (Dit heet spotten.)

Blijf na het dansen even staan met steun van je partner. Begeleid elkaar om terug te gaan zitten.

Figuren

Het valt me op dat de Weense Wals veel populairder is, en door meer koppels meer gedanst wordt in dansscholen waar er behalve links-om en rechts-om draaien ook figuurtjes worden aangeleerd als opening-close, dame draai, open draai… (dus niet enkel de klassieke fleckerl en pivots).

Dat maakt het vrolijker, mooier, plezanter, aangenamer en afwisselender. Geen enkele reden dus om de moves te beperken, in tegendeel.

Kan je iets sneller walsen schat, ze spelen een tango.     W.van Broeckhoven

Voor (half) geïnteresseerde mannen: het heeft niks te maken met bier tappen, of dansen rond de tapkraan. Het is een vorm van dans waarbij ritmische klanken worden gemaakt door tikken op de grond met metalen plaatjes aan de schoenzolen. De danser doet daarmee aan een vorm van percussie.
Het tapdansen had zijn oorsprong in de wijk Five Points in New York in de jaren dertig van de 19e eeuw. Aan de basis ligt een mengeling van de Afrikaanse Shuffle, en Schotse, Ierse en Engelse step dances. Waarschijnlijk waren de syncope uit de Afrikaanse muziek en dans en de Ierse jig (stijl van volksdansen en de bijbehorende muziekstijl) het meest van invloed. Dansers uit verschillende immigrantengroepen wedijverden met hun beste passen, waaruit een Amerikaanse stijl ontstond.
Vanaf de jaren dertig mengde tapdansen zich ook met Lindy Hop. Flying swing outs en flying circles zijn Lindy Hop-passen met tappen erin verwerkt.

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)

De bloeitijd van tapdansen liep van ongeveer 1900 tot 1955. Het was in die tijd de belangrijkste showdans in Vaudeville en op Broadway. Vanaf de jaren dertig waren de beste tapdansers ook op televisie en in diverse films te zien.

Tapdansen werd voor de Tweede Wereldoorlog vanwege de muziek waarop gedanst werd ook wel jazzdans genoemd. Toen in de jaren vijftig de jazz plaatsmaakte voor rock-'n-roll, ontstonden er nieuwe jazzdansen.

In de tapdans maken dansers vaak gebruikt van syncopering. Ze starten meestal op de achtste maat of tussen de achtste en de eerste maat. Tapdans is bovendien vaak geïmproviseerd, al dan niet met begeleidende muziek.

Op 25 mei, de verjaardag van de beroemde tapper Bill "Bojangles" Robinson, wordt in de Verenigde Staten Nationale Tap Dance Day gevierd (als wet ondertekend door G. Bush 7/11/1989).

Toppunt lef: in een mijnenveld gaan tapdansen!

De meeste taps in een minuut werden gedanst door Anthony Morigerato (USA) op School Eleanor of Dance in Albany, New York, USA, op 23 juni 2011. Hij deed er 1.163!