Thaise dans (Ram Thai) kenmerkt zich door langzame, gracieuze bijna hypnotiserende handbewegingen. Historisch gezien is Thaise dans sterk verweven met toneel en is daarom expressief en theatraal. Thaise dans is met mooie choreografie en zachte muziek voornamelijk gericht op het visuele aspect voor de toeschouwer. Mannen en vrouwen dansen in groepen, alleen of met elkaar. De nadruk ligt niet op de flirt tussen man en vrouw, zoals bij veel Westerse dansen.

De sierlijke poses en bewegingen zijn een lust voor het oog. Zij hebben een duidelijke betekenis zoals verdriet, verliefdheid, verlegenheid, boosheid of eerbetoon aan de koning of Boeddha. Er zijn ook zwaard- en oogstdansen.

In principe is Thaise dans gebaseerd op langzame ritmes, ook al gaan sommige Thaise volksdansen behoorlijk snel. Het langzame ritme vereist een goede balans en gecontroleerde lichaamshouding.

Het hoogtepunt van Thaise klassieke dramatische kunst is ongetwijfeld “Khon”, de gemaskerde Thaise dans die reeds sinds de 14e eeuw wordt opgevoerd aan het Thaise hof.
De khondans geeft op kunstzinnige wijze uitdrukking aan een denkbeeldige wereld van engelen, mensen, demonen, goden en het apenleger van Hanoman. Hij wordt zwijgend uitgevoerd.
De dansers dragen schitterende drakenkostuums en prachtige maskers gemaakt van papier-mache. Iedere stijlvolle beweging heeft een eigen betekenis.
De dansers stellen personages voor uit een eeuwenoude literaire overlevering. Meestal voeren ze de Ramakien op.
De Ramayana wordt in Thailand Ramakien genoemd. Het is een episch dichtwerk van 50.086 verzen. Het werd tussen de derde eeuw voor en de derde eeuw na Christus geschreven in het Sanskriet, de klassieke oud Indische taal.
De dansen worden begeleid door een orkest van trommels, bellen, fluiten en xylofoons.

Thaise dansen variëren van traditioneel (khon) tot modern (likay). De moderne dansvorm lijkt meer op westers toneel, met een combinatie van zang, dans en cabaret. In het zuiden van het land hebben Thai de kunst van het schaduwspel overgenomen van de Indonesiërs.

Bij Thaise dansen is, veel meer dan bij westerse, de beweging van de armen en handen belangrijk. De elegantie wordt voor een groot deel door handen en armen bepaald. Thaise danseressen lijken hun vingers naar achter te kunnen buigen, soms bijna in een rechte hoek.
Het blijkt eeuwenlang de gewoonte te zijn van veel moeders om, als ze hun dochters baden, hun vingers een aantal keren zo ver mogelijk naar achteren te strekken. De op die manier opgerekte pezen zouden het geheim achter de Thaise dans zijn!

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)