Dansmarathon: het idee is te zien in een beklijvende film van Sydney Pollack met Jane Fonda ea.
They shoot horses, don't they?
Amerika, 1935: depressie en armoede.
Dansmarathons zijn volop in, ook in Hollywood. Uithoudingswedstrijden waarin het erop aankomt het langst te blijven dansen. Per uur, non stop 24 uur op 24, krijgen de deelnemers 15 minuten rust. Ze moeten dansen, dus in beweging blijven, maar ondertussen ook opdrachten uitvoeren om het publiek meer te vermaken dan alleen met hun vermoeiende aftakeling.
De film volgt de deelnemers die, wanhopig door armoede, alles doen om te winnen of aandacht te krijgen van de ceremoniemeester. Want die is op zoek naar talent voor de filmindustrie. Niemand had zich echter een voorstelling kunnen maken van de gruwelijke, uitputtende en zelfs dodelijke competitie en aftakeling die begint. En dat dan voor het vermaak van enkele verveelde toeschouwers. De organisatoren eisen o.m. een speciaal dansje, een liedje, een afvallingswedstrijd, zelfs een huwelijk tussen twee kandidaten. De dansers slikken al die vernederingen, want de eerste prijs is duizend dollar én ontdekt worden door de filmwereld. We maken een dansmarathon mee van ongeveer tweeduizend uren, waarbij vier koppels in het brandpunt staan.

(We zochten bij voorkeur korte en duidelijke filmpjes, zonder veel show, spektakel en competitie.
Betere suggesties zijn welkom.)